
“ලෝච.. මේ...
යමන් යන්න.. අපිට එයා එක්ක කථාවක් නෑ...”
සජ්ජ මාව
ඇදගෙන ලෝචනා ඉදිරිපටටම ගියේ ඇය මගහැර යන්න. ඒ ඇයත් එක්ක සජ්ජ කතා කලොත් මගෙ හිත
තවත් පෑරෙන වග ඌ දැනන් හිටි නිසා වෙන්න ඕනෙ. ඒ වගේම සෙට් එකේම උන් ලෝචි ට තමන්ගෙම
සහෝදරියකට මෙන් සලකපු එකත් ඒකට එක් හේතුවක් වෙන්න ඇති..
“ලෝචන...”
ලෝචිගෙ හඬ
හමුවෙ ඇය පසුකර යෑමේ අධිෂ්ඨානය එහෙමම නැතීවී ගියේ ඈ කෙරෙහි හිතේ තිබුනු ස්නේහය එහෙමම
මසිතේ රැඳී තිබූ නිසාම වෙන්නැති.
“කියන්න..”
බිමට බරවෙලා
තිබිනු...